Didam – Afgelopen zondag werd de wedstrijd tussen SV Loil en GSV’38 noodgedwongen gestaakt. Reden hiervoor was een ongeval voor Luuk Driessen van GSV’38. De verdediger uit Giesbeek gaat halverwege de tweede helft naar de grond na een onbenullige actie van een Loil verdediger. Met een ambulance werd hij naar het ziekenhuis gebracht, waar hij diezelfde avond nog onder het mes ging. Luuk nam de tijd voor een exclusief interview met HGV.
LUUK Driessen Nr. 2. GSV
Nog steeds heeft Luuk er erg veel last van, maar gelukkig gaat het elke dag wat beter. Hij heeft wel een lange revalidatie voor de boeg. Artsen denken dat het maanden kan duren voordat hij weer op het veld staat. Uiteraard zijn dat voor een voetballer lastige tijden, Luuk kijkt terug naar het fatale moment:
Ik schoot de bal weg, naar mijn mening was hij te laat en schopte hij mij bewust. Het was een zware ingreep. Op het moment dat het gebeurde voelde ik het ook gelijk kraken, en wist ik meteen; dit zit niet goed. De tegenstander heeft slechts een gele kaart gekregen. Achteraf had de scheidsrechter een opmerking gemaakt dat het eigenlijk rood had moeten zijn. De wedstrijd werd gelijk gestaakt, maar voordat de ambulance er was waren we wel 25 minuten verder.
In het ziekenhuis hebben ze besloten mij gelijk die avond te opereren, dus dat is wel fijn dat dat meteen gedaan kon worden. Er zijn roestvrijstalen pinnen met daarbij 3 schroeven in mijn been geplaatst. Het liefst hebben ze dat ik het gewoon belast, dus er zit ook geen verband of iets omheen. Nu is het vooral veel oefenen met krukken, vandaag heb ik er al een beetje mee gelopen. Volgende week start ik met fysio.
Het ziekenhuis zegt dat ik van ongeveer 3 maanden uit moet gaan voordat mijn benen weer op het normaal niveau en sterk genoeg zijn.
Maar dan heb je ook nog het mentale gedeelte hoe ik het gaat verwerken, ik heb de klap natuurlijk wel bewust meegemaakt, en dat ik daar op het veld lig en mijn enkel gewoon los hangt van mijn onderbeen. Dat was erg schrikken.
Ik hoorde van mijn teamgenoten dat de tegenstander die mij geraakt had als één van de eerste het veld verliet. Dat vind ik onbeschoft, ik snap dat hij ook geschrokken is, maar ik denk dan toon een beetje respect en laat je horen, ik ben echt de moeilijkste niet. Als hij zegt dat het hem spijt en dat hij te laat was, dan is het ook goed. Maar we zijn nu inmiddels 4 dagen verder, en hoe moeilijk is het om een berichtje te sturen.
De Trainer van Loil (Theo Besselink) heeft mij wel gebeld met excuses, tijdens de wedstrijd begon hij te schreeuwen en beweerde dat ik mezelf aanstelde. Ook schreeuwde hij dat het geen gele kaart was. Ik vond dat ongepast dat hij en zijn assistent dat doen, ze hebben immers een voorbeeldfunctie.
Vanuit GSV heb ik veel reacties gekregen, iedereen was erg geschrokken. Als het goed is hou ik er geen blijvende klachten aan over, het kan alleen zijn dat op een later moment nog een tweede operatie nodig is om de pinnen te verwijderen. Zelf hoop ik met ongeveer drie maanden weer voorzichtig te kunnen trainen met de jongens. Eind van het seizoen hoop ik nog een paar minuten mee te kunnen meespelen.
Door: Quincy Gijsbertsen
